Klişeden bıkmadık mı?

“Nerede o eski bayramlar” klişesi yine gündemde. Siz de fark ettiniz mi bilmem ama bayramlardan önce hep bu klişe cümle geliyor. Hatta bu klişeyi duyduğumuzda bayramın yaklaştığını biliyoruz. Bayramın habercisi gibi… Her bayram ziyaretinde birkaç kişi bir araya her geldiğinde aynı replik dökülüveriyor dilimizden.  

Biz neden sürekli bu cümleyi kuruyoruz? Her yaştan her cinsiyetten insan bu cümleyi söyleyip duruyor. Neye göre kimse göre eskiyi özlüyoruz. Nedir bu eskiyi sevme, özleme isteği bizdeki?

Elbette geleneklerimize bağlı kalalım, yad edelim o günleri ama her bayramda da aynı repliği tekrar edip durmayalım artık.

Biz neden bu anın tadını çıkaramıyoruz. Neden hep geçmişe takılı, geçmişe özlem içerisinde yaşayıp duruyoruz. Evet, belki kimilerinin bugünü de çok iyi değil hatta yarını da iyi olmayacak ama geçmişi düşünerek neden bugünü ve yarını mahvedip duruyoruz.

Biz eski seviciyiz belki de. Asla sahip olamayacaklarımızı, olamadıklarımızı seviyoruz. Kendimize kızmak hoşumuza gidiyor, belki de acı seviciyiz biz. Acıdan beslenip mutlu oluyoruz. Evrene de bu enerjiyi yayıp bugünümüzü de yarınımızı da mahvediyoruz aslında. Hep mutsuz, hep şikayetçi insanlar olup çıkıyoruz. Aslında bu sadece bayrama özgü bir durum da değil bunu hayatımızın her alanına her anına yaydık biz. Hep bir şeyleri kaçırdıktan sonra pişman olma, özleme ve geriye dönüp hep o anları düşünme isteği…

Artık bu klişeyi bir kenara bırakmasak mı? Artık bugünü doya doya yaşayıp, yarını umutla beklemesek mi? Bayramı gerçekten hayıflanmak yerine gerçekten bayram tadında yaşamasak mı?

Bunu genele yayıp her günümüzü böyle yaşasak, her günümüz bayram gibi geçse. Aslında bu çok zor olmasa gerek, denesek bir şey kaybetmeyiz aslında.

Bu yıl da bunu mu denesek? Bu bayramın, bu bayramın her anının tadını çıkarsak. Bence bunu yapabiliriz, bayramı bayram tadında doyasıya yaşayabiliriz.

Herkese şimdiden her anın tadını çıkardığı bayramı bayram tadında yaşadığı mutlu bayramlar…